Gisteren om 5 uur ’s ochtends zijn we veilig thuisgekomen van de Westelijke Jordaanoever. Onze reis begon zaterdagavond in Tel Aviv en oorspronkelijk waren we van plan om de nacht in Tel Aviv door te brengen om te voorkomen dat we ’s avonds laat de oversteek naar de Westelijke Jordaanoever zouden maken in een land in oorlog. Maar vanwege de dreigende Iraanse dreiging besloot ons veiligheidsteam thuis dat we rechtstreeks naar de Westelijke Jordaanoever moesten rijden. We waren te voet overgestoken naar Bethlehem en ontmoetten Diana Babish aan de andere kant.
Net toen we in het huis waren, begonnen de bombardementen. Zoals je kunt zien op de video die we hebben gemaakt (hieronder), vlogen de raketten op onze hoofden en renden doodsbange honden door de straten. Op dat moment wisten we dat we tot de ochtend moesten wachten om te weten of we konden blijven, of dat we ons evacuatieplan in gang moesten zetten.
Ons evacuatieplan omvatte Nabil, onze vertrouwde Palestijnse chauffeur, om ons naar de Jordaanse grens te brengen. Onze vrienden van Royal Jordanian Airlines zouden ons en een hond uit het asiel van Diana mee naar huis hebben genomen. Maar ook het luchtruim in Jordanië ging die avond dicht, dus het leek erop dat we onvoorziene tijd in Jordanië zouden doorbrengen.
Gelukkig stopten de volgende ochtend de bombardementen en ging het luchtruim open. We besloten te blijven. We kochten voer voor honden en katten, niet veel, want Diana’s auto is erg klein, maar met het geld dat we haar gaven, 7.500 euro contant (inclusief 2000 euro van onze Finse partner Animal Aid without Borders), kan ze elke week terugkomen om meer eten te kopen. We bezochten twee dierenartsen waar Diana mee samenwerkt en we betaalden ze elk 500 euro, een bedrag dat ze nu elke maand zullen ontvangen, zodat ze de komende maanden gewonde dieren kunnen blijven behandelen.
’s Middags gingen we naar een weeshuis en gaven we een presentatie, waarin we uitlegden dat honden en katten ook pijn voelen en dat niemand ooit pijn mag doen en dieren mag hebben. Ik was niet bang toen de bombardementen begonnen, want we verwachtten dat het zou gebeuren en we waren erop voorbereid. Maar het idee om 40 kinderen te ontmoeten, dat beangstigde me wel. De kinderen bleken lief te zijn, erg opgewonden om ons te zien en beleefd.
We gingen naar Diana’s asiel waar we tijd hadden om elk van de 100 honden die daar wonen te bezoeken. Het breekt altijd mijn hart om te denken dat zij de ‘gelukkigen’ zijn. Er wordt voor ze gezorgd, ze zijn veilig, maar in een ideale wereld zou er geen behoefte zijn aan opvangcentra, net zoals er geen behoefte zou zijn aan weeshuizen.
Na een lange en intense lange dag gingen we terug naar Diana’s huis en brachten de avond door met haar familie en aten heerlijk Palestijns eten dat haar moeder voor ons had gekookt. Ze waren allemaal behoorlijk getroffen door het bombardement. De meeste mensen die we ontmoetten zijn tegen elke vorm van geweld en bidden dat de oorlog eindigt.
De volgende ochtend haalden we Yafa op, een 11 maanden oude pup die het grootste deel van haar leven in Diana’s asiel heeft gezeten. Het was tijd om naar huis te gaan. Persoonlijk is dit altijd het moeilijkste deel. Het idee om Diana en haar familie achter te laten in een land in oorlog was niet gemakkelijk.
Op de luchthaven van Tel Aviv heerste chaos, elke vlucht was overboekt. Na een lang interview met beveiligingsleden kregen we te horen dat we niet op de vlucht konden zijn omdat deze overboekt was. Toen gebeurde er een wonder, een medewerkster van El Al die van dieren houdt, liep naar ons toe met twee instapkaarten en zei dat ze het voor ons had geregeld om naar huis te gaan. Na een ingewikkelde dag op het vliegveld konden we vrij naar huis.
Ondanks de moeilijke omstandigheden riskeert Diana nog elke dag haar leven om dieren te redden. Ze is een groot voorbeeld voor mij persoonlijk, iemand wiens vastberadenheid en moed ik bewonder.
Bedankt voor uw donatie ter ondersteuning van Diana’s buitengewone werk om dieren te redden. We hebben vanaf het begin van de oorlog dieren op de Westelijke Jordaanoever gesteund en met uw hulp zullen we dat doen, zolang het nodig is.
